We are all broken, that’s how the light gets in
Toen ik het verhaal achter opoe ging uitpluizen, (lees dat zeker HIER nog eens terug als je dat niet hebt meegekregen,) werd ik best verdrietig van de uitspraak van een van de Duitse vrouwen die werden geinterviewd vlak na de oorlog; “Duits ben ik en Duits wil ik blijven” omdat ze niet de Nederlandse nationaliteit wilde krijgen…. Met haar zuinige mondje had opoetje dat ook zomaar kunnen zeggen. Maar toen de uitleg er nog achteraan kwam….. dat ze anders niet meer zou weten waarvoor haar zoon gesneuveld was….. oef….
En daarom moest er nog een tweede opoetje komen! Een verdrietige moeder, geen bitserige kenau… Misschien had ze ook wel familieleden verloren, de oorlog was tenslotte voor niemand geweldig.
Ik heb deze tekening opgezet met potlood, tot aan 6B, daarna heb ik de schaduwen en de details verder uitgewerkt met een houtskoolpotlood.
Als je deze tekening leuk vindt, kijk dan ook eens bij mijn andere tekeningen, geef deze post een like, volg de blog of vind me op facebook en instagram, dan mis je niks meer!
pieceofkunst.nl 