Politie over de vloer….

Eigenlijk post ik hier geen “prive” berichten, maar ik heb nu toch wel echt een “story of the day”. Gisteren ging onze jongste dochter na de lunch lekker buiten spelen, zoals alle kindjes hier. Het was tenslotte prachtig weer. Toen ze na een paar uur nog niet terug was geweest werden we een beetje ongerust….bozig…want we zouden gaan bbq’en en nu werd het al laat….

Ik met de oudste dochter lopend de hele wijk door, roepen en zoeken maar geen reactie. Alle kindjes die we zagen hadden haar ook al de hele middag niet gezien. Ondertussen een aantal andere moeders ongerust gemaakt 😉 maar nog steeds niets gevonden. Nou maak ik me meestal niet gauw zorgen, maar het werd nu wel erg laat voor haar doen en omdat al haar vriendjes en vriendinnetjes haar de hele middag niet hadden gezien werd ik toch lichtelijk ongerust.

Toen mijn man zei… “bel de politie” had ik in eerste instantie nog ziets van….nou….ze zal toch zo wel ergens opduiken…maar toch pakte ik als vanzelf de telefoon en had ik ineens “de” politie aan de telefoon, die heel bezorgd reageerde en meteen zei “we komen helpen zoeken”. Toen had ik het even niet meer… mezelf maar gauw herpakt en er een twitterbericht uitgegooid. Een paar minuten later stonden er vier man/vrouw politie binnen die de eettafel innamen, mijn laptop vorderden en uitlegden dat ze hier een commandocentrum van maakten en van hieruit iedereen gingen aansturen. Ook nog in het huis zoeken (hadden we zelf al vier keer gedaan, tot in de wasdroger toe) maar ze was idd echt niet binnen, niet in de tuin en niet in de schuur. Een foto opgezocht van haar in dezelfde outfit en toen gingen ze echt aan het werk…

En vanaf dat moment gaat alles langs je heen. Het gaat zo snel, het is zo serieus en ze zijn met zoveel! “Gooi er nog maar een twitterbericht doorheen hoor mevrouw”, “hoeveel kinderen heeft u nu nog?”, “heeft ze een zwemdiploma?”, “was ze boos?”, “had ze ruzie?”, “loopt ze wel vaker weg?”.

“We gaan alle straten vanaf daar tot aan de A20 bekijken”… maar daar zijn geen straten, dat is bouwterrein zeg ik nog… “ja mevrouw, daar gaan we goed kijken”… slik… “en we gaan bootjes bestellen, en er komt een helicopter helpen zoeken”. Allemachtig, allemaal voor die kleine kruimel? Er werd een compleet schema gemaakt met alle “zoekgebieden” en iedereen werd aan het werk gezet. Het leek echt net een film, al die mobieltjes, portofoons, kaarten en de agent die op MIJN laptop 😉 op googlemaps risicogebieden aan het zoeken is…. “er zijn een soort eilandjes in de zevenhuizerplas….stuur daar maar een motoragent heen om even te kijken”…. mijn hemel… en dan ga je echt nadenken… stel nou dat… en als ze nou… er hoeft maar een gek….

“er staat een meisje te huilen bij het winkelcentrum” horen we over de portofoon. Je hart slaat een soort van slag over, maar loos alarm, dat was een ander meisje en daar was niks aan de hand…gelukkig dan maar voor die moeder, maar ondertussen kreeg ik het wel heel benauwd, het liep al tegen zessen!!!!! Normaal hebben we dan al gegeten en gaan de kinderen al bijna naar bed. Nee..ze heeft geen horloge om….

De tijd kruipt lijkt het wel…en om zes uur vind zelfs ik het toch wel echt heel erg eng worden. Dan hoor je hoe er  een politiehelicopter boven het huis cirkelt. Ontzettend veel scenario’s speelden zich in mijn hoofd af… want je hoort tegenwoordig van die vreemde verhalen….

En toen was het even over zessen en loopt manlief met dochterlief in zijn armen de tuin in. Wat je dan denkt…dat is werkelijk niet te beschrijven, ik zou het kunnen proberen, maar vogel dat zelf maar uit 😉 “Is dit uw dochter, kunt u dat bevestigen?”, een bibberend “ja”, verder kwam ik niet, maar het was duidelijk, en ze kon zelf ook nog wat vragen beantwoorden, dat vond ik wel heel erg stoer van haar! Waar was je nou? “Gewoon…bij een klasgenoot in de tuin”…. niet heel erg gewoon natuurlijk, anders hadden we daar ook wel gezocht, maar ja, voor haar blijkbaar niet zo raar, alleen sja… beetje de tijd vergeten…pffffff…

De politie ging daar toch ook nog even langs (wat zullen die ouders geschrokken zijn!!!!) maar verder werd alles weer “normaal”, laptop teruggevorderd 😉 en afscheid in het grieks, dat was grappig, een van de agenten sprak een paar woordjes en dat bracht de vrolijkheid wel snel terug!

Een motorrijder door de wijk, ik weet niet hoeveel man/vrouw politie te voet maar het meest hartverwarmende….al die mensen…. moeders en vaders! Echt geweldig hoe iedereen als vanzelf op de fiets springt, een rondje loopt en zelf gaat hyven en twitteren! Heel erg bedankt!

Vanaf nu blijven de kinderen binnen…of aan de ketting…hek op slot….elektronische halsband…. of zullen we ze maar gewoon kind laten zijn en moeten we dit soort ellende gewoon van tijd tot tijd doorstaan…. ik ga daar nog eens een nachtje over slapen…